chłód

(...) bardzo chwytliwe i melodyjne, a Hestnæs śpiewa z pewną powściągliwością, stroniąc zarówno od wyraźnego patosu, jak od screamów czy growlingu, panuje tu jednak podskórny chłód, tak charakterystyczny dla sztuki z północy Europy, nie dający zapomnieć, że mamy do czynienia z wydawnictwem artysty o bądź co bądź blackowym rodowodzie , odpowiedzialnego choćby za wokalną stronę Quintessence Borknagar lub pracę czterech strun w Dimmu Borgir. Efekt jest wyśmienity i choć trochę (...)